Prolog

Nie rób tego, Daisy...

Jego przenikliwy głos dźwięczał mi w uszach. Wciąż pamiętałam chwilę, w której opowiedziałam mu o wszystkim. Po raz pierwszy w życiu komuś zaufałam. A on mnie wysłuchał. Nie wyśmiał, nie kazał zgłosić się do psychologa, nie poinformował moich rodziców ani nikogo z dorosłych. Zresztą, w jaki niby sposób miał poinformować moich rodziców? Nie znał ich, a oni nie znali jego. W dodatku cały czas byli przekonani o tym, że jestem grzeczną dziewczynką. Kochanie, jestem z Ciebie taka dumna... Słowa matki dźwięczały mi w uszach, gdy tylko sięgnęłam po telefon. Gdyby tylko wiedziała... Przesunęłam palcem po ekranie, odblokowując komórkę.

Nie rób tego, Daisy...

Wiedziałam, że mi nie wolno.

Wiedziałam, że nie mogę stracić jego zaufania.

Wiedziałam, że nie mogę tego zepsuć.

A jednak zepsułam.

Otworzyłam książkę adresową w telefonie. Powoli przesuwając listę kontaktów w telefonie, mój palec zatrzymał się na imieniu Toby. Już miałam wywołać połączenie, gdy w mojej głowie znów usłyszałam jego głos.

Nie rób tego, Daisy...

Pieprzyć to. Skąd będzie wiedział? Byłam dobra w ukrywaniu. Nawet rodzice nie zauważyliby niczego. Stuknęłam delikatnie palcem w pole z zieloną słuchawką i przyłożyłam komórkę do ucha. Przenikliwy pisk sygnału ranił moje uszy. Byłam naprawdę zdesperowana; dlaczego Toby nie odbierał telefonu?

- Halo? - usłyszałam w końcu zachrypnięty głos.

- Toby - wydusiłam ciężko. - Potrzebuję działki.

______

Tak więc oto, moi kochani, prolog. Mam nadzieję, że Wam się spodobał :). To moje pierwsze fanfiction pisane nie do szuflady, a drugie w ogóle :). Obym wytrwała i oby nie opuszczała mnie wena. Zachęcam do komentowania - to naprawdę motywuje i dodaje skrzydeł. Jeśli chcecie być informowani o kolejnych rozdziałach - swój username z Twittera zostawcie w komentarzu do strony "Informowani" --> KLIK. Co do wyglądu bloga, to jest na razie, jaki jest. Ale pewnie niedługo będę coś kombinować. Na dzisiaj to tyle, dziękuję za uwagę :).